کابل فیبر نوری شامل یک هسته شیشه ای مرکزی است که توسط چندین لایه مواد محافظ محصور شده است. ژلیت محافظ خارجی از تفلون یا PVC برای جلوگیری از تداخل ساخته شده است. استقرار فیبر نوری گرانتر از مس است اما پهنای باند بالاتری را ارائه می دهد و می تواند مسافت های طولانی را پوشش دهد.
دو نوع عمده فیبر فیبر نوری وجود دارد: فیبر چند حالته کوتاهمدت و فیبر تک مدلی بلند مدت
فیبر تک حالت (SMF)
مانند Fiber Multi-Mode (MMF)، Fiber Single Mode (SMF) سیگنال ها را از طریق نور انتقال می دهد و به دخالت الکتریکی منجر نمی شود. تفاوت SMF و MMF در مشخصات فیزیکی آنهاست؛ یک کابل MMF دارای قطر هسته ای بزرگ است و می تواند تعدادی از حالت های مختلف را که از زوایای مختلف به کابل می آیند، دریافت کند، SMF دارای قطر هسته ای بسیار کوچکتر (به طور معمول 8 تا 10 میکرومتر) است و سیگنال های دریافت شده از یک زاویه خاص را می پذیرد و در یک حالت خاص جزئیات نحوه انتقال نور داخل کابل واقعا خارج از محدوده دانش مورد نیاز یک مهندس شبکه / سرپرست شبکه ورودی است؛ چیزی که باید شناخته شود این است که MMF معمولا برای اجرای کوتاهتر کابلها (به طور معمول تا 2 کیلومتر) استفاده می شود و SMF میتواند برای اجرای کابلها از فاصله بسیار زیاد (معمولا تا 40 مایل بدون تکرار کنندهها بسته به طول موج) استفاده شود.
فیبر چند حالته (MMF)
نوع بسیار رایج اتصالات فیبر فیبر چند حالته (MMF) است. این نوع کابل از نور برای انتقال سیگنال بین دستگاه استفاده می کند و به همین علت به دخالت الکتریکی حساس نیست. کابل های MMF از یک قطر هسته داخلی بزرگتر (معمولا 50 میکرومتر یا 62.5 میکرون) استفاده می کنند و می توانند LED های هزینه پایین را برای انتقال استفاده کنند. این هر دو مزیت و ضعف است. در حالی که قطر هسته بزرگتر ارائه می دهد یک کابل است که پشتیبانی از حالت های مختلف و یک کابل است که آسان تر برای کار با (نور ورود به کابل مجاز است که در چند زاویه وارد شوید)، همچنین توسط عوامل مشابه از نظر کل استفاده قابل استفاده طول کابل. کابل های MMF به طور معمول فقط برای اتصالات کمتر از 2 کیلومتر استفاده می شود. این باعث می شود که این کابل بسیار رایج در راه اندازی LAN باشد. شکل 3 زیر یک مثال از کابل MMF را نشان می دهد
